چرا من نه ؟!

چرا من ؟!

ایوان ایلیچ از اینکه در شرف مرگ هست و داره نقش محتضر رو بازی میکنه جا خورده .

چرا من ؟!

من که گل بودم . من که نامبر وان بودم چرا ؟!

در زندگی مدام با مرگ مواجه میشیم .

ضرب المثل داریم که میگه شتریه که در خونه همه میخوابه .

ولی وقتی سراغ ما میاد جا میخوریم !

چرا ؟

چون مرگ برای همسایه خوبه !

...

‌با خودم میگم چرا من نه ؟!

چه فرقی بین من و دیگران وجود داره که من رو استثنا میکنه ؟!

این حس جدایی و متفاوت بودن در مورد وقایع ناخوشایند از کجا میاد ؟

از میل به جاودانگی ؟

از خودشیفتگی ؟

از رویکرد ما نسبت به مرگ ؟

با خودم میگم :

واقعیت این هست که مرگ نه اتفاقه و نه واقعه !

مرگ بیخ گوش زندگی

مرگ اون ور سکه است . سکه ای که این ورش زندگیه !

اما راستش مسئله ی من مرگ نیست .

زندگیه !